Als jij maar gelukkig bent, dan ben ik het ook.

 Als jij maar gelukkig bent, dan ben ik het ook.

Het klinkt zo nobel en onzelfzuchtig, maar dat is het eigenlijk niet. Natuurlijk is er helemaal niets mis mee om blij te zijn voor een ander of mee te leven als degene zich rot voelt. Het wordt echter een ander verhaal als we onszelf van het geluk van de ander afhankelijk maken. Hoe kom je tot een gelijkwaardige gezonde verbinding tot een ander, zodat ieder zich vrij voelt om zichzelf te kunnen zijn en zich vrij te kunnen uit.

❤️

Om een gelijkwaardige verbinding te kunnen hebben, is het belangrijk dat beiden verantwoordelijkheid nemen voor eigen gevoelens en ervaringen. Het maakt daarbij niet uit of het gaat om de verbindingen tussen liefdespartners, ouder en kind, vrienden, enz.

Verbinding is wat tot stand komt vanuit autonomie. Ieder zijn eigen binnen wereld (“Ik”) van waaruit contact gemaakt wordt met de buitenwereld (“de ander”). Het kenmerk van een gezonde verbinding is dat je vrijheid ervaart om jezelf te zijn met alles wat er in jouw binnenwereld leeft, zonder dat de ander daar verantwoordelijk voor wordt gemaakt.

❤️

‘Als jij maar gelukkig bent’, is een verkapte manier om verantwoordelijkheid bij de ander te leggen voor jouw geluk. De ander is nu niet alleen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk, maar ook voor die van jou. Dit creëert ‘binding’. Jouw binnenwereld is nu gebonden aan de binnenwereld van een ander. Dit voelt voor beide partijen onvrij.

❤️

In een ouder-kind relatie waarbij de ouder dit doet, leidt dit vaak tot het buitensluiten van de ouder door het kind. Dit komt doordat het kind zich niet vrij voelt om zich ook verdrietig, verward, machteloos, boos en wanhopig te voelen zonder ongelukkige gevoelens bij de ouder op te roepen. Het kind krijgt niet de beddende troost die het nodig heeft van een stabiele ouder, die het vertrouwen uitstraalt dat de moeilijke gevoelens van het kind er mogen zijn.

❤️

Andersom kunnen kinderen deze valse overtuiging over de liefde ook aannemen: ‘Als papa en/of mama maar gelukkig zijn, dan is er harmonie, liefde en aandacht.’ Ook hier is het kind niet vrij om zijn eigen lastige emoties te voelen en bindt zijn innerlijke welzijn aan dat van de ander. Het leert in beide situaties niet hoe het is om pijnlijke emoties in zichzelf te reguleren terwijl het in verbinding is met een ander.

❤️

Om moeilijke gevoelens bij een ander toe te kunnen laten, heeft ons hart nodig te weten dat de ander er gewoon ‘is’. Het voelt feilloos aan of er iets aan onze gevoelens wordt afgedaan of alsware wordt opgeplakt dat niet van ons is. Zodra het dat voelt gaat het dicht en mag de ander niet in onze binnenwereld. Dan ‘doe ik het wel alleen.’

❤️

Zo ontstaan de maskers die we dragen om in verbinding met een ander te kunnen zijn op de manier waarop we dat geleerd hebben. Echter ontzeggen we onszelf op deze manier de ervaring om echte verbinding vanuit kwetsbaarheid te ervaren.

Hoe voel ik mij nu?
Hoe raakt het mij wat je zegt of doet?
En waarom raakt het mij?
Wat zou ik nu willen?
Wat wil ik liever niet?

❤️

Om van ongezonde bindingspatronen naar gezonde verbinding te gaan, hebben we de weg naar binnen te maken terwijl we in contact met de ander zijn. In een samenleving waar we collectief “goed” antwoorden op de vraag hoe het met ons gaat, begint het eigenlijk al daar. Hoe gaat het daadwerkelijk met mij, nu op dit moment? Hoe raakt het mij wat je zegt of doet? En waarom raakt het mij? Wat zou ik nu willen? Wat wil ik liever niet?

❤️

Als je zelf leeft vanuit de gedachte dat je gelukkig bent als de ander dat ook is, geldt het zéker voor jou om meer contact met jouw binnenwereld te maken. Waarschijnlijk tref je daar een innerlijk kind aan dat zich al heel lang in de steek gelaten voelt en blij is met de aandacht die je het nu zelf geeft.

BRON: Karin Arents